Prolog

Biała sala numer 124. Jedno łóżko i dwa taborety. A na łóżku Ona, Diana. Laura wytarła dwie łzy, które spłynęły po jej śniadym policzku. Rozejrzała się wokół. Jej siostra leżała bezczynnie, nieruchomo, podłączona do tysiąca kabelków, które kontrolują jej serce. Kilkanaście urządzeń, które wydawały z siebie ten sam sygnał. Pip, pip.. Kolejne minuty uciekały, a Ona nawet nie drgnęła. Laura myślała, że to jakiś niewinny żart, że za chwilę Diana podniesie powieki, popatrzy na nią swoimi czekoladowymi oczami, uśmiechnie się i powie, że wszystko dobrze. Ale czy niewinny żart, powinien trwać trzy tygodnie ? Czy trzy tygodnie w śpiączce, to żart ? Pip, pip... Kolejne minuty jej życia uciekały, a jej siostra była przy niej. Trzymała ją za rękę. Siedziała przy niej w każdej wolnej minucie, a jej gitara leżała bezczynnie od tych trzech tygodni w kącie, zakurzona. Laura nie dbała o siebie. W lustru widziała nieznajomą osobę, która ją przerażała. Oczy podpuchnięte od płaczu, a włosy w totalnym nieładzie. Czy to była prawdziwa Laura? Czy to była ta sama Laura Jagger, która na każdym kroku się uśmiechała ?

______________________

Mamy prolog, który napisała Ania ;D Nie wiem, czy już domyślacie się, o co w tym wszystkim chodzi, czy nie, ale już niedługo wszystko się wyjaśni ;) 

Jeśli jeszcze ktoś nie wie, to mamy po 15 lat, poznałyśmy się na twitterze i niedawno postanowiłyśmy zacząć pisać opowiadanie ;D Rozdziały będą się pojawiać, wtedy kiedy napiszemy, ale postaramy się dodawać przynajmniej raz w tygodniu ;D 

w razie jakichkolwiek pytań piszcie do nas na tt:

Ania - @xAniua

Kamila - @Kramel97 

I jeśli chcecie być informowane o nn, to zostawiajcie swoje nicki na tt lub ewentualnie numery gg ;D

~K.